Maart 2018. Mijn getormenteerde vader overlijdt en wordt niet in zijn geboortedorp Sabbarin bij Haifa begraven, maar in de Jordaanse woestijn. Zeventig jaar eerder werd hij samen met zijn hele familie verjaagd door zionistische milities. Sindsdien volgde de ene vernedering na de andere, voor de ogen van een apathische wereld.
Oktober 2022. Enkele dagen geleden schreeuwden N-VA- en Vlaams Belang-politici moord en brand nadat demonstranten tijdens een pro-Palestijnse betoging in Brussel het gewapend verzet hadden verheerlijkt. Theo Francken bestempelde de betoging zelfs als ‘een Hamas-haatbetoging bol van antisemitisme, Jodenhaat, verheerlijken van terrorisme en oproepen tot geweld in de straten van onze hoofdstad’ en tweette een zeer gebrekkige Nederlandse vertaling van wat betogers scandeerden.
Ook de Israëlische ambassadeur Idit Rosenzweig Abu maakte van de gelegenheid gebruik om de Palestijnse verzetsgroep ‘De Leeuwenkuil’ als terroristisch te bestempelen. Ondertussen blijven het Israëlische bezettingsbeleid, hun annexatiepolitiek, staatsterreur, en misdaden tegen de menselijkheid voortduren. Duizenden Palestijnen kwijnen levensjaar na levensjaar weg in Israëlische terreurgevangenissen, van wie honderden zonder aanklacht, zonder proces. Dit jaar werden ook meer dan 140 Palestijnen gedood door het Israëlische bezettingsleger, het hoogste aantal in jaren, maar nooit had ik dezelfde buzz gevoeld. Bij zo veel dood en vernieling hoorde je die anti-Palestijnse brigades binnen de N-VA en Vlaams Belang nooit, toen ging het leven gewoon door, maar nu leek de hele wereld plots stil te staan.
Vier jaar eerder. Bart De Wever stelt in een interview: ‘Eens je een Palestijn binnen hebt, krijg je hem niet meer buiten.’ Wat willen het Vlaams Belang en de N-VA eigenlijk? Als Palestijnen naar België vluchten worden ze uitgekafferd en als ze hun rechten opeisen worden ze als terroristen weggezet. Het is duidelijk dat voor deze politici slechts één ding effectief telt, namelijk de weg van het puur opportunisme en de handel in angst, waarbij er bewust zand in de ogen van de Vlamingen wordt gestrooid om hun stem te winnen. De ware tristesse is niet enkel het gebrek aan kennis en het creëren van een amalgaam waarbij de rechten van andere volkeren worden miskend, maar vooral ook het feit dat vele politici te kwader trouw handelen.
Zo stelde Theo Francken onder meer dat er geen politie, geen Staatsveiligheid of justitie te bespeuren viel tijdens de betoging. Alsof de Staatsveiligheid met borden haar aanwezigheid kenbaar zou maken. Om nog maar te zwijgen over het geleuter over het importeren van buitenlandse conflicten, een regel die ze zelf aan hun laars lappen wanneer het in hun kraam past. Aan de Vlaamse kiezer om haar of zijn conclusies te trekken en zich af te vragen of deze politici en partijen hun stem wel verdienen, en of ze medeplichtig willen zijn aan de messen in de rug van getraumatiseerde en lijdende Palestijnse kinderen en jongeren in openluchtgevangenissen.